Łąki sitowo-trzęślicowe i torfowiska zasadowe
Północna część Beki jest obszarem silnie zróżnicowanym. Oprócz miejsc pozostających pod wpływem słonych wód morskich są też miejsca zasilane słodkimi wodami gruntowymi i opadowymi, spływającymi ze zboczy Kępy Puckiej. Służyło to rozwojowi odmiennej grupie gatunków roślin rzadkich i przyrodniczo cennych.
Na północnym zachodzie rezerwatu znaczną powierzchnię zajmują zmiennowilgotne łąki sitowo- trzęślicowe. Zajmują one miejsca bardzo wilgotne, często podmokłe. Nazwa zbiorowiska pochodzi od situ (reprezentowanego tu przez kilka gatunków) oraz trzęślicy modrej – mało rzucającej się w oczy trawy. Znacznie bardziej okazałe i przyciągające wzrok są występujące na tych łąkach storczyki – kukułka plamista, kukułka krwista czy kukułka szerokolistna. Aby zwiększyć szansę na ich zachowanie, łąki trzęślicowe zostały wpisane na listę siedlisk chronionych w Unii Europejskiej na mocy Dyrektywy Siedliskowej.
Unijna dyrektywa chroni również inne zbiorowiska występujące na Bece – to młaki niskoturzycowe w północno-wschodniej części rezerwatu. Młaki wykształciły się w miejscach, gdzie poziom wód gruntowych przez większość roku jest wysoki, a odpływ wody – utrudniony. W podłożu obecna jest duża ilość węglanu wapnia, dzięki czemu dogodne warunki do życia znajdują tu rośliny kalcyfilne (wapniolubne). Należy do nich m.in. rzadki storczyk – lipiennik Loesela i inni przedstawiciele tej grupy: kruszczyk błotny i tłustosz pospolity (reprezentant roślin owadożernych, dla których drobne bezkręgowce są dodatkowym źródłem azotu) oraz pojawiająca coraz liczniej kłoć wiechowata.
