Naturalnie kształtowany brzeg morski oraz ujścia rzek
W granicach rezerwatu – od ujścia Kanału Mrzezińskiego do ujścia Zagórskiej Strugi – znajduje się trzykilometrowy odcinek brzegu morskiego. Kształtowany w naturalny sposób i o zmiennej dynamice stanowi najważniejszy walor przyrody nieożywionej w rezerwacie.
Linię brzegową kształtują dwa procesy: akumulacja, czyli odkładanie się materiału skalnego wzdłuż linii wody oraz abrazja, czyli wymywanie materiału (piasków i torfu) przez wody morskie. Gruboziarniste piaski niesione prądami morskimi budują na południe od ujścia Kanału Mrzezińskiego wąską plażę. Na wysokości dawnej osady Beka silniej zaznaczają się procesy abrazji. Dalej, w kierunku ujścia Redy, ponownie dominują procesy akumulacyjne. W miejscu ujścia do Zatoki Puckiej Reda tworzy i stale rozbudowuje stożek napływowy, w postaci szeregu łach piaszczystych, zbudowanych z materiału niesionego rzeką. Badania zasięgu linii brzegowej wykazały, że w ciągu 100 lat ląd w tym miejscu rozbudował się 300 m w głąb Zatoki Puckiej. W podobny sposób uformowała się mierzeja odcinająca ujście Kanału Bezimiennego od Zatoki Puckiej w postaci tzw. lagunki, która łączy się z Zatoką tylko podczas silnych sztormów. Dalej na południe, aż do granicy rezerwatu, brzeg morski jest stabilny. U ujścia Zagórskiej Strugi tworzy się kolejny stożek napływowy.
Na linii wody i lądu fale osadzają kidzinę – szczątki organiczne (m.in. trawy morskie, drewno, rdestnice, glony, muszle), które są ważnym miejscem żerowania migrujących siewkowców. Jej pokłady, co roku niszczone przez zimowe sztormy, odbudowują się w kolejnym sezonie. Na polskim wybrzeżu jest bardzo mało miejsc, gdzie kidzina może się gromadzić i rozwijać w sposób naturalny.
