Nieużytkowane łąki w południowej części rezerwatu
Południowa część rezerwatu to łąki i pastwiska, których od kilkudziesięciu lat nie użytkuje się rolniczo. Jeszcze w połowie XX wieku łąki koszono i zbierano tu siano. Po zmianie sposobu użytkowania miejsce roślinności łąkowej systematycznie zajmują trzcina, krzewy i drzewa. Wraz ze zbiorowiskiem roślinnym zmieniają się warunki życia zwierząt i ich skład gatunkowy. W miejsce ptaków siewkowych pojawiły się gatunki związane z krzewami i drzewami. To właśnie tutaj najłatwiej jest usłyszeć i zobaczyć ziębę, kosa, rudzika, kapturkę, a od maja do połowy września – również dziwonię, spędzającą zimę na Półwyspie Indyjskim. Wśród trzcin czasami można dostrzec przemykające stadko wąsatek.
Ta część Beki stanowi ostoję dziko żyjących dużych ssaków – dzików i saren.
Południową granicę rezerwatu i nieużytkowanych łąk stanowi prawy brzeg Zagórskiej Strugi i obejmuje rejon jej naturalnie rozwijającego się stożka ujściowego. W tej części rezerwatu, w miejscach znajdujących się pod wpływem słodkich wód rzecznych znalazła dobre warunki m.in. woskownica europejska, zagrożona roślina, która w Polsce występuje tylko na około 50 stanowiskach, skoncentrowanych w pasie nadmorskim.
