Siewkowce na łąkach i pastwiskach Beki
Zabiegi ochronne na Bece prowadzone są m.in. w celu zapewnienia warunków gniazdowania ptakom z grupy siewkowców. Są one związane z otwartymi terenami wodno-błotnymi, a w obrębie rezerwatu przede wszystkim z okresowo zalewaną słonawą. Najcenniejszym do niedawna lęgowym gatunkiem Beki był biegus zmienny z bałtyckiego podgatunku schinzii. W latach 80. XX w. populację gniazdującą na Bece oceniano na ok. 50 par, co klasyfikowało obszar rezerwatu jako najważniejsze stanowisko w kraju. Zmiany klimatu oraz zanikanie dogodnych siedlisk lęgowych spowodowały jednak, że podgatunek schinzii wycofał się z wybrzeża południowego Bałtyku. W rezerwacie obserwować można natomiast biegusy zmienne z podgatunku Calidris alpina alpina, kiedy licznie zatrzymują się na Bece podczas wiosennej i jesiennej migracji.
Od wczesnej wiosny na łąkach w rezerwacie pojawiają się czajki. Część z nich tylko tu żeruje, zatrzymując się w drodze na dalej położone lęgowiska, część zostaje i przystępuje do lęgów, poprzedzonych widowiskowymi zalotami w powietrzu. Liczebność lęgowych par czajki na Bece zmienia się w kolejnych latach – w optymalnych warunkach gniazduje tu kilkanaście par.
Drugim pod względem liczebności gatunkiem siewkowca na Bece jest krwawodziób. W ostatnich latach gniazduje tu kilka par. Krwawodzioby zajmują bardziej wilgotne fragmenty łąk niż czajki i z nieco wyższą roślinnością. Zwykle żerują na brzegach płytkich rozlewisk. Chętnie przysiadają na słupkach ogrodzeniowych, skąd przeglądają okolicę i wypatrują ewentualnych zagrożeń.
Kszyk, podobnie jak czajka i krwawodziób, potrzebuje wilgotnej gleby lub mułu, w których szuka pożywienia dziobem, o długości stanowiącej nawet ok. 1/3 długości swojego ciała. Kszyka można wypatrzeć lub usłyszeć wiosną, kiedy podczas lotu tokowego ruch powietrza wprawia w drgania sztywne pióra w jego ogonie, co wywołuje dźwięk przypominający nieco beczenie kozy. W rezerwacie do lęgów przystępują pojedyncze pary kszyka (ich liczebność jest zmienna w kolejnych latach i uzależniona od poziomu wody i wysokości roślin). Ale w czasie przelotów mogą się tu tworzyć koncentracje dochodzące nawet do kilkudziesięciu osobników.
W okresie sezonowych migracji Beka stanowi ważne miejsce odpoczynku i żerowania dla wielu gatunków, które zatrzymują się tu w drodze między lęgowiskami w północnej Europie i Azji a zimowiskami na zachodnich wybrzeżach Europy oraz Afryki. Wiosną, głównie w maju, a jesienią od sierpnia, można tu obserwować m.in. stadka łęczaków i batalionów. Pojawiają się również kwokacze, brodźce śniade, biegusy: małe, malutkie, krzywodziobe oraz kuliki: wielkie i mniejsze.
