Rzeka Reda
Największym naturalnym ciekiem przepływającym przez rezerwat Beka jest Reda. Rzeka bierze początek w okolicach Strzebielina Morskiego i uchodzi do Zatoki Puckiej. W przeszłości jej wody płynęły w Pradolinie kilkoma ramionami, a główny nurt przenosił się z jednego w drugie. Od XIX wieku cieki regulowano dla potrzeb gospodarki rolnej. Zawsze jednak ujście Redy znajdowało się na obszarze dzisiejszego rezerwatu. Obecnym korytem Reda płynie od lat 30. XX wieku.
W granicach rezerwatu znajduje się około kilometrowy ujściowy odcinek Redy. Koryto rzeki jest uregulowane, lecz od lat Reda w granicach rezerwatu powoli nabiera naturalnego charakteru – dziczeje. W jej ujściu rozwija się stożek napływowy, kształtowany przez wody rzeki i wody przybrzeżne Zatoki Puckiej. Jest to jedno z nielicznych miejsc na polskim wybrzezu, gdzie procesy związane z ujściem rzeki do morza zachowują swoją ciągłość i nie ulegają modyfikowaniu w wyniku działalności ludzkiej.
W ujściu Redy łączą się ekosystemy: rzeczny i morski. To ważne siedlisko ryb dwuśrodowiskowych, czyli takich, które w różnych okresach swojego życia przemieszczają się czasowo z wód słonych do słodkich i na odwrót (sieja, troć wędrowna, węgorz). Najliczniej występuje tu pospolity ciernik. Licznie w rzece pojawiają się okoń, stynka, sieja, minóg rzeczny i strumieniowy oraz troć wędrowna.
Na brzegach rzeki można zobaczyć kolorowego zimorodka, w trzcinach – wąsatkę oraz potrzosa, a w nadrzecznych zaroślach wierzb – remiza. Jest to także optymalne siedlisko dla bobra oraz wydry.
Łąki po obu stronach koryta Redy są pod wpływem wód rzecznych i dlatego roślinność jest tu inna niż na północy rezerwatu. Najbliżej rzeki zachował się kompleks szuwarów turzycowych, wśród nich rzadki zespół szuwaru turzycy dwustronnej z charakterystycznymi roślinami: turzycą dwustronną i turzycą zaostrzoną.
