Solniska nadmorskie
Na północ od Redy w krajobrazie Beki dominują solniska nadmorskie. Wykształciły się w miejscach, gdzie w glebie torfowej będącej stale pod wpływem słabo zasolonych wód Zatoki Puckiej (regularne zalewy wód morskich w okresie jesienno-zimowym oraz podsiąkanie) utrzymuje się podwyższone stężenie soli. Jest to konieczny warunek występowania roślin słonolubnych, znanych też jako halofity. Dyrektywa Siedliskowa wymienia solniska nadmorskie wśród najcenniejszych siedlisk przyrodniczych w Unii Europejskiej. Dla ich zachowania rezerwat Beka został włączony w granice obszaru Natura 2000 – Zatoka Pucka i Półwysep Helski. Te specyficzne siedliska roślinne na polskim wybrzeżu występują tylko w trzech skupiskach: w ujściu Odry (obrzeża Zalewu Szczecińskiego i wysp delty Świny), w Słowińskim Parku Narodowym oraz nad Zatoką Pucką, gdzie najlepiej zachowane są słone łąki Beki.
Solniska w rezerwacie Beka to głównie dwa, tworzące mozaikę, zbiorowiska roślinne: nadmorska łąka halofilna czyli łąka słonolubna (słonawa) i szuwar oczeretowy halofilny (słonolubny).
Słonawę budują trawy i specyficzne gatunki roślin wymagające zwiększonego stężenia soli w glebie – babka nadmorska, sit Gerarda, świbka morska, mlecznik nadmorski, koniczyna rozdęta i ostrzew rudy. Typowa słonawa to silnie zwarty, wilgotny kobierzec niewysokich roślin. W Bece słonawy w wielu miejscach porasta trzcina.
Szuwar słonolubny – długie, wąskie łany wyższych roślin, rosnące w miejscach nieznacznie niżej położonych i bardziej wilgotnych – budują główne dwa gatunki – sitowiec nadmorski i oczeret Tabernemontana.
Gospodarka kośno-pastwiskowa formą ochrony czynnej solnisk nadmorskich
Drugim warunkiem zachowania solnisk nadmorskich jest, obok stałego zasilania łąk wodami morskimi, ekstensywna gospodarka rolna. Solniska nadmorskie ukształtowały się dzięki temu, że były użytkowane rolniczo jako pastwiska. Jednym z najpoważniejszych zagrożeń dla trwania i rozwoju tych rzadkich zbiorowisk jest ich zarastanie ich trzciną. Aby utrzymać kobierzec niskich słonolubnych roślin, OTOP zapoczątkował program ochrony przyrody tego miejsca, poprzez przywrócenie regularnego koszenia łąk oraz wypasu zwierząt (bydła i koni).
Sezon pasienia w rezerwacie zaczyna się w zależności od tego, jak długo na łąkach utrzymuje się woda zimowa i wiosenna. Pierwsze krowy i konie pojawiają się na wyżej wyniesionych fragmentach, przy sprzyjającej pogodzie, już w końcu maja lub na początku czerwca. Pełnia sezonu to lipiec i sierpień, wtedy na słonawach przebywa nawet ponad 80 sztuk zwierząt. Wypas trwa do połowy października.
Użytkując rolniczo słonawy i stwarzając warunki do przenikania na nie wód słonych, można kształtować i utrzymywać siedlisko solnisk nadmorskich wraz z rzadkimi gatunkami roślin i zwierząt. Jednym z celów prowadzenia w Bece zabiegów ochronnych jest zapewnienie optymalnych warunków gniazdującym w otwartym terenie siewkowcom. Ptaki należące do tej grupy mają zwykle długie i cienkie dzioby, dzięki którym mogą skutecznie poszukiwać drobnych bezkręgowców w wilgotnym podłożu. Są ściśle związane z siedliskami wodno-błotnymi, w obrębie rezerwatu przede wszystkim z okresowo zalewaną słonawą. Do najcenniejszych na terenie rezerwatu należą: czajka, krwawodziób i kszyk. Więcej informacji o gatunkach związanych ze słonawą w rezerwacie w zakładce „Ptaki Beki”
